I had a dream…..
Zaterdag 19 januari 2019, een dag die voor altijd in ons geheugen gegrift staat. Het begon allemaal om 16.15 in de drenthehal, de loting van de finaleronde van het zaalvoetbaltoernooi van de ST beilen/fitboys. Voorzitter Johan Boer en de sponsor van het toernooi; meneer Mulder van Jumbo Beilen, waren degenen die de loting mochten verrichten. Ze hadden maar 1 taak en dat was zorgen dat we niet gelijk de 1e wedstrijd moesten spelen. We hadden namelijk vaders, moeders, ooms, tantes, opa’s, oma’s, neefjes, nichtjes, broertjes, zusjes, vrienden en vriendinnen die allemaal op het punt stonden om te eten. Allemaal wilden ze kijken, maar ja de tijden waren nog niet bekend. Uiteraard was die ene taak net teveel van het goede en werden we veroordeeld om binnen 27 minuten gelijk onze eerste wedstrijd te spelen. Telefoons werden bij iedereen gelijk aan het werk gezet om zo snel mogelijk zoveel mogelijk mensen te bereiken. Vaders, moeders, broertjes, zusjes echt alles kwam met volle vaart richting de drenthehal. Sommigen kwamen al kauwend de drenthehal binnenstormen om deze legendarische avond niet te missen.
Onze 1e wedstrijd werd gelijk een speciale. ST beilen/fitboys VR1 – ST beilen/fitboys VR1 zaal. De ‘gezonde’ spanning was van iedereen zijn gezicht af te lezen. De taken werden verdeeld en we gingen los met de volgende dames: Rianne Z op het doel, laatste man Ylona. Op links hadden we ons koppel Wieke en Rianne O en rechts Charissa en Joanne. Onze spitsen waren Elise en Debora. De tegenpartij vloog uit de startblokken en ging gelijk vol in de aanval. Gelukkig waren we niet allemaal brak van de vorige avond en konden we de paar kansjes goed pareren. Onze sterke punt was deze wedstrijd de snelle omschakeling van vol in de verdediging naar een snelle counter naar voren. 1 van de uitbraken was onze Charissa die in 1 seconde omschakelt van 0 naar 35 km/u. Charissa kwam los, haalde uit en ramde de 0-1 in de touwen. Wat hierna volgde was een feestje die wij na elk doelpunt hetzelfde vieren als alle anderen. Met zijn allen alsof we net de wereldcup hadden gewonnen. Een enorme last viel van onze schouders af en we konden wat rustiger gaan voetballen. Met nog ongeveer 5 minuten op de klok schudde Elise haar tegenstander van zich af en scoorde de bevrijdende 0-2. De laatste 5 minuten kregen beide teams nog een aantal kansjes. Maar aan de stand veranderde niks.
De eerste 3 punten zijn in de pocket en nu maar eens rustig gaan kijken welke teams er nog meer bij ons in de poule zitten. Onze volgende tegenstander die we zouden treffen is HS 88, de winnaar van vorig jaar. De laatste wedstrijd van de poule zouden we afsluiten tegen Witteveen, het team dat ons de vorige week op een gelijkspel hield. Dus er stond ons nog het één en ander te wachten. Ondertussen tijdens het wachten op de volgende wedstrijd vertelde 1 van mijn spelers dat ze had gedroomd van deze avond. We zouden in de finales komen en uitgerekend zij zou de winnende scoren. Nog nooit eerder scoorde ze, zou deze droom precies zo uitkomen of zou het een illusie blijven?
De 2e wedstrijd van de avond zou waarschijnlijk de zwaarste van de avond worden. Daarom werd er gekozen voor 2 extra hulpleiders. Het broertje en zusje van Ylona kwamen de technische staf versterken. We begonnen de wedstrijd onwennig. De tegenstander stond in een vierkant in plaats van een ruit. We wisten in het veld niet echt goed wat we er mee aan moesten, waardoor er meerdere keren iemand volledig vrij kwam te staan. Hieruit kwam ook het 1e doelpunt van HS88. Ze tikten ons van het kastje naar de muur en voordat we het wisten stonden we al 1-0 achter. Ook wij kregen grote kansen, maar de keepster van HS88 bleek 1 van de beste keepsters van het toernooi te zijn. Helaas konden we onze kansen niet verzilveren en als je ze zelf niet maakt, dan zul je altijd zien dat zij er nog wel 1 maken. De 2-0 was ook een goed uitgespeelde kans die genadeloos in werd geschoten. Er werd gevochten als leeuwen tot het einde van de wedstrijd, maar deze wedstrijd was HS88 toch gewoon te sterk. Zelfs ons uitgebreide technische staf kon hier niks aan veranderen.
Onze laatste poulewedstrijd was tegen Witteveen. Een gelijkspel zou genoeg zijn om ons te plaatsen voor de kruisfinales. We zouden achterin niet teveel risico’s nemen omdat de nul deze wedstrijd heilig zou zijn. We speelden ons spelletje zoals we gewend waren. Zo snel mogelijk de bal naar 1 van onze spitsen en vanaf daar kwamen onze middenvelders aansluiten zodat er gecombineerd kon worden. Iedereen deed zijn ding en we wonnen deze wedstrijd met 2-0 door doelpunten van wederom Charissa en Elise. De kruisfinales werden bereikt.
Aangezien we 2e in de poule waren geworden, moesten we tegen de nummer 1 van de andere poule spelen. De tegenstander werd Grenzland Laarwald, een tegenstander uit Duitsland. Een super goed team die wel weet hoe het spelletje gespeeld moet worden.
De wedstrijd begon met een volle tribune. Inmiddels hadden de biertjes hun werk gedaan en waren de keeltjes goed gesmeerd op de tribune. Het zou de wedstrijd van de avond worden. Wij als underdog moesten proberen het Duitse team niet te laten scoren en zelf zouden we ook onze kansjes krijgen. De aftrap werd genomen en het publiek liet zich horen. De organisatie werd achterin neergezet en we gingen los. Het tempo lag hoog in de wedstrijd en het spel vloog van de ene kant naar de andere kant. De eerste helft was het Grenzland die het beste spel had, maar de werklust van onze meiden was om van te genieten. Alle kansen werden om zeep geholpen door onze fantastisch keepende Rianne Z. Ylona had de spits in haar zak, die er af en toe even uit mocht om achter Ylona aan te rennen. Rianne O en Wieke sleurden alsof hun leven er vanaf hingen. Joanne en Charissa, onze snelheid op de zijkanten, maakten de droom van onze tegenstanders tot een nachtmerrie. Debora en Elise zorgden voor het verdelen van het spel en het creëren van kansen voor hun zelf en voor anderen. Het spel begon te kantelen en de 2e helft kwamen de beste kansen aan onze kant. Ylona stak meerdere keren het hele veld over met de ene naar de andere beweging. De oe’s en aa’s klonken van de tribune. De schoten van ons vlogen ze om de oren, maar de beide keepers hielden stand. 0-0 was de stand na 2 x 10 minuten. Dit is nou precies waar een aantal zo bang voor waren…… penalties!
3 spelers van elk team mocht een penalty gaan nemen. Geen probleem zou je denken, we zijn met 8 spelers dus er zijn vast wel 3 die wel 1 willen nemen. Na goed nadenken waren er 0 spelers die er 1 wilden/durfden nemen. Dus we begonnen met de twijfelaars. Elise, Debora en Ylona waren het bokje. Ga er maar eens staan. De tribune helemaal vol, zingend dat we Europa ingaan, schreeuwend wat je moet doen, de druk die erbij komt kijken dat is niet niks. Als je hem mist verprutst je het misschien voor je hele team. We hebben er zo hard voor gewerkt en dan zou jij net degene zijn die de bal naast schiet. Grenzland mocht beginnen en knalde gelijk de 1e erin. Daarna waren wij aan de beurt en helaas ging de bal mis. Als Grenzland de komende 2 zouden scoren, lagen we eruit. Rianne Z had andere plannen en met een katachtige reflex hield ze de bal tegen. Als we de volgende zouden scoren, stonden we weer gelijk en dat gebeurde. Toen we allebei 3 hadden genomen stond het 2-2. Het volgende probleem was, wie gaat de bal nu nemen? 1 voor 1 kwamen ze aan bod en iedereen de scoorde. De spanning was te snijden. Je kon bij het nemen van een penalty een speld horen vallen. Als er werd gescoord kwam er een orkaan van geluid van de tribunes. De spanning werd maar groter en groter. Uiteindelijk was het zover dat degene met haar droom aan de beurt kwam. Zal het gaan als haar droom? Haar eerste doelpunt ooit scoren in een finaleronde. Eigenlijk wilde ze helemaal niet, maar ja echt iedereen was al geweest dus ze moest. Ze nam een korte aanloop, het publiek scandeerde haar naam. Met trillende handen stonden we te kijken en met een hartslag van heb ik jou daar, kon alleen zij het doen. Met een flinke punter knalde ze op het doel en via de keeper ging de bal in het doel. Het hele publiek ging los en ons hele team sprong op haar. Haar eerste goal ooit in zo’n belangrijke wedstrijd net zoals in haar droom! Wat een feest, tranen in de ogen, publiek die stond te springen op de banken en het enige wat je hoorde was het scanderen van haar naam. We vierden het alsof we een wereldwonder hadden meegemaakt. Het mooie was, we stonden nog gewoon gelijk. Dus het was nog niet klaar. De tegenstander was helemaal de weg kwijt door alles wat er om hen heen gebeurde. De volgende penalty hield Rianne weer tegen, dus de volgende was beslissend. Er kwam een flinke aanloop, een enorme knal. BAM doelpunt we waren door, gewonnen van Grenzland! Wat een feest, we gingen naar de finale. Het publiek ging helemaal los en wat waren wij aan het genieten van de sfeer.
De finale werd de derby tegen Pesse, een goed voetballende ploeg die weet hoe het spelletje gespeeld moet worden. Voor de wedstrijd werden we officieel het veld opgeroepen en kwamen we al huppelend het veld op onder aanvoering van onze zieke Sanne Kiers. Het publiek zette weer wat liedjes in en we konden beginnen. Helaas bleken ze al gauw een maatje te groot voor ons. Wij waren al moegestreden van de vorige wedstrijd en konden het niet bolwerken deze wedstrijd. De wedstrijd eindigde in 2-0 voor Pesse. We feliciteerden de tegenstander en waren toch trots op onze 2e plek dit toernooi. Tot slot bedankten we het publiek voor hun fantastische sfeer en steun. Na de prijsuitreiking draaide DJ Beun de pannen van het dak en werden de tafels omgetoverd tot danspodia. Nadat de drenthehal op slot ging, werd het feestje nog voortgezet in de plaatselijke horeca.
Organisatie en supporters bedankt voor dit fantastische toernooi!
Edwin